Een Vollemaansdeal

[Timsel]

De mensen keken om. Was zij het écht? Benen zo glanzend als een fles wijn in het maanlicht, felblauwe ogen, als ware het de Middellandse zee, met die golvende blonde haren als de golven die op deze zee dansten en een aura, als ware het de zon zelve die het restaurant binnenliep, gedragen door lange, puntige hakschoentjes. Het was haar echt: Eleftheria Aphrodisiac – in levende lijve! Menig man aanwezig in het tentje werd boos aangesproken door hun vrouwen en zelfs die konden hun ogen niet van haar afhouden.
Nou ja, zo zag Eleftheria het tenminste. Ze zag helemaal voor zich hoe ze in slow-motion het luxe 6-sterren tovenaarsrestaurant inliep, met alle reacties van dien. Maar dat ging niet helemaal zoals verwacht. Ze kreeg de deur namelijk niet open. Al grimassend stond ze aan de deur te trekken, tot een huis-elf verschijnselde en haar meldde dat je moest duwen, zoals ze eigenlijk ook wel had kunnen weten als ze het bordje had gelezen dat vlak voor haar neus op de deur hing. Eleftheria lachte het weg met een stralende lach en deed uit schaamte haar zonnebril op. Daarna kreeg ze de deur eindelijk open met een licht duwtje.
Oké Elef, herpak je. Ik wéét dat al die mensen naar je prachtige ik kijken, maar doe nou eens bescheiden. Negeer ze! En dat deed ze. Ze negeerde de tovenaars en heksen die hun nekken omdraaiden alsof ze uilen waren en sprak de dichtstbijzijnde ober aan.
‘Hai,’ zei ze ietwat uit de hoogte. ‘Ik heb een afspraak… ik geloof… tafel 17? Eleftheria Aphrodisiac is de naam, maar dat wist je natuurlijk al,’ voegde ze er haastig aan toe met een lachje.
Het bleek dat haar tafelgenoten er al een tijdje zaten. Eleftheria lachte ook dit weg. ‘Dat gebeurt wel vaker. Druk leven, snap je? Nee, waarschijnlijk niet, och, wat is het toch fijn om een simpel mens te zijn!’ Ze ober nam haar veel te dikke bontjas aan en begeleidde haar richting de tafel waar ze heen moest. Eleftheria merkten dat haar handen een beetje trilden – iets waar ze de laatste tijd wat vaker last van kreeg als ze zenuwachtig was. Haar ogen schoten heen-en-weer door het restaurant. Ze hadden hier wel luxe gasten. Wel ergens waar ze thuishoorde. En er was zo te zien ook lekker eten – ook belangrijk! Ze had eigenlijk best wel honger.
Uiteindelijk kwamen de twee waar ze mee had afgesproken in het zicht. Eleftheria blies haar zorgen uit in een lange zucht en zette toen haar hartelijkste glimlach op. Dit etentje kon rampzalig verlopen, dus ze moest scherp blijven. Scherp. Als een mesje.
‘Aaahhh, meneer en mevrouw Hathaway – fijn jullie te ontmoeten.’ Ze gaf hen ongevraagd een kus op hun wangen. ‘Sorry dat ik u zo lang heb moeten laten wachten – u snapt het wel wanneer je een carrière hebt en een hoop verantwoordelijkheden op je schouders hebt rusten. Maar ach, geen zorgen, ik compenseer het allemaal,’ zei ze met een lachje. Op hoop van zegen!

[AlessaJess]

Het moment dat Valentine en zij waren gaan zitten, had Aurora meteen een buzzino facere bezwering uitgesproken over hun tafeltje. Hoewel Valentine haar al meerdere malen had medegedeeld dat de spreuk toch echt minder vaak in Engeland werd gebruikt dan in Australië, was het zo normaal voor haar dat ze zich naakt voelde zonder de bezwering. Hoe de andere mensen in het restaurant zich compleet op hun gemak voelden bij het idee dat iedereen met hun gesprekken mee kon luisteren, wist ze niet. Ze wist wel dat de geluiden die van hun tafeltje kwamen als geroezemoes klonken voor iedereen buiten het magische schild. Het gaf je het veilige gevoel van stemmen en mensen om je heen zonder dat je continu over je schouder hoefde te kijken. Het was de afgelopen vijfenveertig minuten goed van pas gekomen terwijl Aurora de irritatie in zich had voelen groeien.
“Is ze dit waard?” Aurora keek Valentine vanuit haar ooghoeken aan terwijl ze met haar nagels tegen de zijkant van het glas tikte. De ober had al een zelfvullend karaf met water neergezet en in het afgelopen halfuur dat ze hadden gewacht, had Aurora haar glas al één keer nippend leeggedronken en weer hervuld. Bijna hoopte Aurora dat de vrouw waar ze op wachtten binnen zou komen hinkelen met verscheurde kleren en een gebroken been door een noodlottig falen van haar bezemsteel in het bos, maar ze zat er ook niet per se op te wachten om gezien te worden met een verfomfaaide ramp van een persoon. Dus tikte ze op haar glas en wachtte ze af.
“We kunnen alvast bestellen.” Ze kantelde haar hoofd richting Valentine, die er erg goed uitzag in het pak dat ze vanmiddag nog hadden opgehaald bij de tailleur en wilde net toevoegen dat ze wel wat restjes over konden houden voor hun gast, toen ze een jonge vrouw recht op hun tafel af zag lopen. “En daar ging dat hemelse vooruitzicht.” Ze gaf een kort knikje Miss Aphrodisiacs richting uit en stond met een strak gezicht op.
Ze hield haar hand uit voor de jonge vrouw om te schudden, maar voor ze haar tegen kon houden, voelde Aurora plakkerige lippen tegen haar wang strijken. Alle spieren in haar rug trokken samen. Ze had geleerd dat de Engelsen veel vrijer waren in hun omgangsvormen, maar deze hoeveelheid lef had ze nog nooit meegemaakt. Miss Aphrodisiac zou met haar blote knieën op de grond moeten vallen en hen smeken om überhaupt nog met haar in gesprek te gaan. In plaats daarvan overschreed ze alle persoonlijke grenzen en prees ze zichzelf de hemel in. Tegen al haar verwachtingen in voelde Aurora dat haar interesse werd gewekt. Dit zou in ieder geval geen saai etentje worden…   

[Rowace]

‘Ik heb werkelijk geen idee,’ verzuchtte Valentine. ‘Denkelijk niet.’
Ze wachtten nu al bijna een uur. Dat kwam natuurlijk deels doordat ze sociaal een kwartier voor de afspraak al waren aangekomen in het restaurant, maar grotendeels was het de schuld van hun gast, die een halfuur geleden al aan de late kant was en nog steeds niet was komen opdagen. Valentine dacht niet dat er ook maar íémand was die zo lang wachten waard was, en dan was Eleftheria Aphrodisiac ook nog eens de vragende partij.
Valentine had haar een jaartje meegemaakt op Zweinstein en toen had ze al de indruk gewekt dat haar naaldhakken ervoor zorgden dat ze met haar hoofd in de wolken liep. Blijkbaar was er niet heel veel veranderd. Ze zou toch beter haar best moeten doen als ze hun hulp wilde. Als ze al moeite had om op tijd te komen voor een simpele dinerafspraak, waarom zouden ze haar dan vertrouwen met hun geld en vastgoed?
Het was de obers te prijzen dat ze hen geen enkele neerbuigende blik toewierpen, ook al hadden ze nog steeds niet besteld. Alsof ze hopeloos verliefde tieners waren die wachtten tot hun blinddate zou arriveren – ze komt écht écht écht nog wel, hoor!
Net wilde Valentine gehoor geven aan het voorstel van zijn vrouw door een ober hun kant op te wenken, toen Aurora subtiel in de richting van de ingang gebaarde met haar hoofd. Eleftheria Aphrodisiac was een verschijning die moeilijk over het hoofd te zien was. Zijn ergernis borrelde naar de oppervlakte, maar Valentine wierp de jonge vrouw een afgemeten glimlachje toe terwijl ze Aurora uitbundig op de wangen kuste. Ook hij ontkwam niet aan een nepzoen, waarbij haar fijne jukbeen tegen de zijne streek en haar gigantische oorbel in zijn wang prikte.
Zijn blik kruiste die van zijn vrouw en zijn irritatie smolt traag, als ijs in een geopende vriezer. Blijkbaar had iets aan deze blondine Aurora’s interesse gewekt. Langer dan een halve tel had hij niet om een nieuwe strategie voor dit gesprek te bepalen – en wat viel er helemaal op te maken in een fractie van een moment?
Toch verzachtte zijn geringschattende blik een beetje toen hij zich tot Miss Aphrodisiac richtte. ‘Ga zitten,’ gebood hij met een gebaar naar een stoel, en hij knipte met zijn vingers om een ober te sommeren, die prompt met menukaarten verscheen. Valentine wuifde ze weg. Als haar late entrée een indicatie was van haar besluitvaardigheid, had hij geen zin om te wachten terwijl Aphrodisiac wikte en woog wat ze zou bestellen. ‘We nemen de zeevruchten, drie gangen, en een fles witte sancerre-bordeaux voor de tafel. En we zien het graag snel verschijnen, want onze metgezel was wat laat voor onze afspraak…’ Met die zin gebaarde hij de jonge ober dat hij wel weer kon vertrekken en richtte hij zich weer tot zijn nieuwe tafelgenote. ‘Wel, gedane zaken nemen geen keer. Vertel eens, wat brengt je terug in Engeland? Ik had vernomen dat je overwoog een tweede onderkomen te zoeken in Griekenland. Klopt dat? Dan valt het regenachtige Londen je vast tegen.’

[Timsel]

Eleftheria ging op haar stoel zitten en gooide haar benen over elkaar heen terwijl ze een blik wierp op het menu – en dan vooral bij vlees. Sinds… het was gebeurd, om het maar zo te zeggen, had Eleftheria een voorliefde voor vlees gekregen. En dat terwijl ze altijd wel iemand was geweest die het graag bij een salade had gehouden. Ze moest immers op de lijn letten.
‘Ik wil graag een rozenwijn en de ossenhaas met de tomatensalade alstublieft,’ zei ze met een knikje tegen de ober terwijl ze het menu weer opvouwde. De obers hadden de bestelling van de andere twee afgenomen en werkten de order met een knikje af, waarna ze allemaal aan de slag gingen om hun order af te verwerken.
Eleftheria klapte in haar handen en keek de makelaars toen breed glimlachend aan. ‘Dankjulliewel dat jullie gekomen zijn. Het is heel lastig om tegenwoordig een huis te krijgen, maar gezien jullie reputatie zou dit geen probleem moeten zijn. Een vriendin van mij beval jullie aan in ieder geval, dus hopelijk leven jullie op aan deze lovende woorden die ze sprak: zakelijk, kortaf, efficiënt. Precies drie elementen waar ik naar zocht.’
Ze hief haar wenkbrauw op toen Valentine haar vroeg waarom ze weer terug was in Engeland. ‘Oh, je hebt de nieuwste Heks en Haard niet gelezen? Daar staat alles in,’ zei ze, gevolgd door een lachje. ‘Ik kan je in ieder geval vertellen dat ik gewoon mijn familie en vrienden heel erg miste. Een bijzaak is dat ik een relatie had met Lorcan Leveticus, weet je wel, die knappe advocaat. Uiteraard is dat helemaal de mist in gegaan, zoals dat ook stond op de voorpagina van de Ochtendprofeet, dus dat hoef ik niet allemaal te citeren,’ zei ze, opnieuw gevolgd door een lachje.
‘Ach ja, wellicht was het overhaast om weer terug te komen voor Leveticus. Mannen zijn toch niet te vertrouwen – ah, de wijn, heerlijk,’ zei Eleftheria verheugd toen een zwevende fles wijn verscheen en zichzelf voor haar glas inschonk. Ze hief haar glas op. ‘Op een succesvolle deal.’
Ze nam een grote slok. ‘Afijn, ik wilde dus een stuk land hebben bij een bos,’ zei ze, ter zake komend. ‘Of een berg. Ik hou ook héél erg van bergen. Ik hou gewoon ontzettend veel van de natuur. Lekker wandelen, lekker bloemetjes plukken, beesten spotten, lekker… bomen aaien? Nou ja, je weet het wel, ik ben écht een natuursnuiver. Mijn lichaam ook! Eén en al natuur. Niets ervan is nep, ongeacht wat die roddelpers dan allemaal over me beweert,’ grinnikte ze. ‘Ik wilde eigenlijk een natuurgebied bij Londen kopen, maar het schijnt dat dat een “beschermd natuurreservaat” is en dat je daar geen gebouwen in mocht bouwen. Nu wil ik dus dat jullie dat voor mij regelen: een woning in een natuurgebied. Het liefste zo ver mogelijk verwijderd van mensen. Maar wel op redelijke vliegafstand naar Londen voor m’n werk. Je weet wel, roddelpers en zo. Kennen jullie dat soort gebieden? Wat is een beetje leuk? Geen zorgen over het Ministerie of van die natuurgekkies, ik dek alles.’