How to Handle II

[Blossom]

How to Handle II


‘s Nachts en zelfs ook overdag als Gideon zijn hersenen eigenlijk voor andere zaken nodig had, bleven er een stel donkerbruine ogen hardnekkig in zijn gedachten hangen. Om de een of andere reden werd hij er gelukkig van, dus hij liet het maar zo. Blijkbaar was de soms intensieve dag lichter als deze gevuld was met binnenpretjes. 
Hoe dan ook kon hij met LoLa altijd lachen en was LoLa er de reden van dat Gideon zo’n beetje iedere dag café Mispoes bezocht. Wat er verder allemaal zijn gevoelens roerde, daar dacht hij liever niet over na, en hij negeerde dan ook altijd de steek in zijn hart als LoLa de één of andere gewillige man veroverde. 


Hoe het zo gekomen was? Immers; toen hij nog op Zweinstein zat, waren Gideon en LoLa als een kat en een hond. Gideon was homofoob, al zou hij er nooit iemand om vervloeken en in geval van nood altijd zijn helpende hand aanbieden. Homo’s gaven hem gewoon de kriebels! Het hoorde niet, twee kerels bij elkaar. Het kon ook niet; het was biologisch onmogelijk, en dan had hij het nog niet over hoe vreselijk verwijfd de meesten waren; dat was kortweg verschrikkelijk. Ze moesten maar normaal doen, dan deed je al gek genoeg.
Voortschrijdende inzichten lagen in het verschiet: na het behalen van zijn Zweinsteindiploma was Gideon op wereldreis gegaan. Vol nieuwe levenservaringen keerde hij terug. Zijn blik was breder dan ooit, maar op de Schouwersopleiding werden zijn meningen keer op keer door de mangel gehaald en verder uitgerekt. 
Toen hij voor het eerst café Mispoes betrad, was hij al lang niet meer homofoob, maar dat kon LoLa, met wie hij ineens oog in oog stond, niet weten. Het duurde even voordat LoLa dat inzag, en dat was terecht, want er hing een tijd lang nog een dikke mist van pijn en schaamte om hen heen.
Gek genoeg moest er eerst iets ergs gebeuren voordat ze nader tot elkaar kwamen: Mispoes werd overvallen en Gideon was per toeval aanwezig. Het liep gelukkig goed af, al had LoLa een hersenschudding en in de avonduren een feest in de planning. Gideon hielp hem waar hij maar kon, al wees hij hem er ook op dat er vaker van dit soort gevaar op het café af kon komen. Het politieke klimaat veranderde; de tovenaarsgemeenschap werd kortzichtiger en richtte zich langzaam tegen Dreuzels, Dreuzelgeborenen, en ook tegen alles wat niet in de pas liep met de tovenaarsmaatschappij.  


Vele avonden in Café Mispoes volgden, waaronder eentje waarin Gideon opbiechtte één dag getrouwd te zijn geweest met een meisje dat later lesbisch bleek te zijn. LoLa reageerde heel lief en troostend: tactvol schonk hij nog een likeurtje in voor Gideon. Niet veel later treffen we de twee dansend aan.
Omdat Gideon LoLa als een echte vriend is gaan zien, en de rest van zijn vrienden vooral zijn collega’s zijn, vraagt hij LoLa of hij op zijn diploma-uitreiking wil komen. LoLa vindt dat heel bijzonder en zegt zijn aanwezigheid toe.


Dan was er nog de kwestie van het buurjongetje: Charlie. Het is nog maar een kind, maar het leeft in armoede: zijn moeder is alcoholist en zijn vader afwezig en om wat eten bij elkaar te kunnen scharrelen, doet Charlie klusjes voor LoLa, waarna hij hem wat geld toestopt. Het verhaal grijpt Gideon aan, meer dan zijn werk als Schouwer zelfs, en hij besluit erover te praten bij de afdeling Magische Jeugd op het Ministerie. 
Dit leidde ertoe dat de moeder van Charlie uit de ouderlijke macht gezet dreigde te worden, vooral nadat ze van drie hoog met één van haar andere kinderen uit het raam sprong. Dankzij Gideons alerte reactie raakte er niemand gewond.
Na die dag werd Gideon een extra opleiding aangeboden, waardoor zijn diploma-uitreiking nog even uitgesteld werd. Hij specialiseert zich in alles wat maar met Magische Jeugd te maken heeft en krijgt met stelende minderjarigen te maken, maar ook met gevallen van verwaarlozing, kinderarbeid en mishandeling. Ook als er een kind zoekgeraakt is, of is weggelopen, komt hij in actie. 


Ook als is deze carrière op Gideons lijf geschreven, zorgt het er tevens voor dat hij zijn gevoelens af moet schermen om er niet aan onderdoor te gaan. Wat LoLa betreft bevindt Gideon zich volledig met zijn kop in het zand, al piekert hij vaak over Café Mispoes, dat steeds vaker het mikpunt is van klein terreur. LoLa was al eens overvallen geweest, maar ook werden regelmatig zijn ramen beklad met vunzige teksten en werd menig bezoeker bedreigd na een bezoek aan het café. Ruim de helft van de clientèle is homoseksueel; ze zijn geen kwetsbare tovenaars, maar met 1 tegen 10 maakt niemand een kans. 

Zou LoLa hetzelfde voelen voor Gideon, als Gideon voor hem? Komen zij ooit, mede geholpen door gezelligheid en alcohol, nader tot elkaar? En wat gaat er gebeuren met het café en de toverwereld?

[Kirst]

Het kon ook nooit eens normaal gaan. Als je dacht dat de Dreuzelwereld bureaucratisch was, dan had je nog nooit in de rij gestaan voor een simpel formuliertje bij het Ministerie van Toverkunst. En die konden dágen duren. Nee, je leest het goed. Dit was dag twee dat LoLa in de rij stond voor Magische Wetshandhaving voor één simpele vergunning. De altijd vrolijke LoLa had nu een gezicht als een oorwurm en zwaar geïrriteerd stond hij met zijn voet op de glanzende plavuizen te tikken. Niemand kon in de tussentijd zijn café waarnemen en zonder de vergunning kon hij toch niks. LoLa was dus niet alleen moe van het slaapgebrek (hij had wel geprobeerd te slapen op de stenenvloer, maar mensen stapten gewoon over hem heen), maar ook nog eens blut. En dat allemaal door een fout vanuit het ministerie. Ongeduldig keek LoLa met het invulde formulier naar de rij. Hij kon de balie nog steeds niet zien, zo ver was het nog.
Oké, welke bitch moet ik betalen om een beetje sneller door deze rij te kunnen... bij Merlijn's baard. Straks sta ik hier over twee jaar nog. 
Hij keek naar het formulier in zijn handen, ingevuld met het krullige handschrift van LoLa. Het formulier moest tienvoudig ingeleverd worden om een Magische Drank-, Brouwsels- en vergifvergunning te verkrijgen. Of herkrijgen, eigenlijk. Café Mispoes had deze vergunning al. Zonder had hij ook niet open kunnen gaan, jaren geleden. Maar afgelopen weekend werd de vergunning ineens ingetrokken. Iemand had Café Mispoes aangegeven aan de autoriteiten. Volgens de lasterpraat kwamen er Dooddoeners bij hem over de vloer, samen met Dreuzels. Het was allemaal niet waar en er was geen bewijs voor geweest. De aanklacht werd direct weer ingetrokken bij gebrek aan bewijs, maar de vergunning was al door de bureaucratische molen en kon niet herroepen worden. En dus stond LoLa hier met zijn goede gedrag, te wachten tot hij ein-de-lijk zijn formulier kon afleveren. 
En dan maar hopen dat de rest iets vlotter gaat en ik gewoon weer open mag. 
Vermoeid zette hij een stap vooruit in de rij, stopte de persoon voor hem wat geld toe om voor te kunnen en baande zich zo langzaam maar zeker een weg naar de balie. 

Acht uur later kon hij eindelijk de heks van de balie recht in haar ogen aankijken en niet veel later stond hij voor haar neus. Met een klap gooide hij het formulier op de toonbank. 
"Deze. moet. nu. ingeleverd. worden. bij. de. afdeling. Magische Drank-, Brouwsels- en vergifvergunning", zei hij, elk woord langzaam uitsprekend. "Por favor." Hij keek de dame achter de toonbank indringend aan. Ze knipperde met haar ogen achter dikke jampotglazen en keerde zonder pardon het bordje open om naar gesloten. 
"Kom morgen maar terug", zei de vrouw schril en ze sloot met een vaart het raampje van de balie. Even stond LoLa als bevroren haar aan te kijken. 
"Wat? ... Dat meen je niet", stamelde hij. De vrouw tikte naar het bordje gesloten. "Dit kun je niet maken!" riep hij iets harder. "Het kost je verdomme maar vijf minuten om dat formulier aan te pakken en te verwerken!" De vrouw draaide zich om, klaar om haar aktetas te pakken. Boos bonkte LoLa op het glas van de balie. "NEE", riep hij boos. "Nope, noperdienope! Bitch, kom terug en zet die kont van je aan het werk. Ik zweer het je, als ik weer een nacht op de vloer hier moet doorbrengen sla ik de boel kort en klein!" Niet dat hij dat echt zou doen, maar hij was ondertussen wanhopig, voelde zich machteloos. Hij stond hier al letterlijk dagen en nu net hij aan de beurt was, ging ze sluiten? Weer sloeg hij boos op het raam en de mevrouw draait zich geschrokken op haar hakken om. Hem uitdagend aankijkend, drukt ze op een knopje. Een alarm gaat af...

[Blossom]

Schouwers, of althans; bij voorkeur stagiair-Schouwers hadden vaak zoiets als wachtdiensten. Wachtdiensten hielden in dat je een kopje thee dronk onder het genot van alle formulieren die gemoeid waren bij het oppakken van criminelen, het direct bekeuren van Wangedrag en Andere Onterechte Vervloekingen, en de aangiften van tovenaars en heksen als hen iets vervelends was overkomen zoals bezemdiefstal. 
Het leek wel iedere keer wat meer te worden. De stapeltjes perkament waren in het afgelopen kwartaal verdubbeld.
Terwijl Gideon het ene na het andere formulier doorlas en sorteerde, en daarbij afhandelde wat er af te handelen viel, moest hij het alarm van het Ministerie in de gaten houden. Dat alarm ging meestal alleen per ongeluk af; niets waar hij zich zorgen over zou maken. Bij echte calamiteiten kon Gideon gemakkelijk zijn collega's waarschuwen, die dan binnen enkele seconden aanwezig zouden zijn. Tenminste; dat hoopte hij dan maar. Schouwers in dezer dagen hadden het druk; er waren ook weken geweest dat Gideon met drie- of vier man een wachtdienst had, maar nu was hij alleen. 

Juist was hij verzonken in een aangifte tegen een toverende minderjarige heks, toen het alarm hem wakker schudde. Snel begaf hij zich naar het loket van Magische Wetshandhaving; de plek waar de rode alarmknop waarschijnlijk weer eens door de een of andere onverlaat werd getest. Het was gelukkig dichtbij; op dezelfde afdeling als waar hij zojuist zijn wachtdienst had gehad. 
Oh, dacht hij toen hij er bijna was, het is een soort van menens deze keer! Een boze tovenaar dreigde de boel kort en klein te slaan en aan zijn stem te horen... was het... LoLa?!?
Een dof gevoel achter zijn ribben zorgde ervoor dat Gideon stopte met rennen en slechts langzaam stapvoets de persoon naderde die hij volgens de protocollen desnoods met geweld het Ministerie uit moest bonjouren. Hij dacht dat hij LoLa kende, maar zo kwaad als nu had hij hem nog nooit gezien. Als LoLa zo boos was, moest er toch wel heel wat aan de hand zijn. Echter: Gideon had momenteel dienst. Hij moest doen wat een Schouwer zoal doet, ook al zou hij als vriend eerder partij trekken voor LoLa en dan samen met hem boos worden op het loket, ook al wist hij niet waarom LoLa hier was. Maar werk en privé moesten gescheiden blijven, anders was het toch heel onprofessioneel? Het zou raar zijn als je in het bijzijn van vrienden ineens je beroep niet meer uit kon oefenen, toch?
Goed, wat waren ook alweer de richtlijnen? Hij moest mensen aanspreken met mijnheer en mevrouw, hij moest correct en beleefd zijn en wat hij zag, moest hij benoemen. 
Makkelijk zat, die regels.
"Mijnheer," sprak hij plechtig toen hij zijn hand op LoLa's schouder legde. "Ik zie dat u kwaad bent, maar u moet nu toch echt gaan. Doet u dat niet, dan verwijder ik u hoogstpersoonlijk uit het Ministerie."
Hij ziet er moe uit, dacht Gideon ondertussen bezorgd. En waarom was Mispoes gisteren gesloten? Hij had nog langs willen komen, maar het café was donker en dicht geweest, en dus had hij het maar gelaten voor wat het was. Hij had er nooit bij stilgestaan dat zo iemand als LoLa problemen kon hebben.  

[Kirst]

Hij voelde de tientallen afkeurende blikken van de andere tovenaars en heksen. Ze hadden met hem in de rij gestaan, maar geen van allen bleek net zoveel haast te hebben als hij. LoLa keurde geweld zelf ook niet goed, maar bij Nostra - facking - damus! Nog een nacht overleefde hij niet, zowel emotioneel als financieel. Hij had zich nog nooit zo onmachtig en woedend gevoeld als nu. Boos keek hij de heks aan, die letterlijk haar tong naar hem uitstak. Vol ongeloof wilde hij een 'wtf' uitbrengen, tot hij een ferme en stevige hand op zijn schouders voelde. Een bekende stem sprak hem aan op een onbekende toon. 
Mijnheer?!
Hij draaide zich om en keek in de ogen die hem de afgelopen tijd zo vertrouwd waren geworden. Vol verwarring keek hij Gideon aan. Waarom sprak hij hem op zo een formele toon aan? 
"Gideon?", zei hij en hij schudde met zijn schouder om zich te ontdoen van zijn klemmende hand. "Zijn we nu al zo ver dat we elkaar koosnaampjes geven? Meestal noem ik dat ding in mijn broek zo, maar jij mag me best mijnheer noemen. Als je dat zo graag wilt", zei hij grappend, al kon hij zelf niet om de situatie lachen. Normaal had hij de jongeman een brede glimlach geschonken, maar nu keek hij hem boos aan. Grote vent die hem het Ministerie uitzet! 
"Luister", begon hij en hij legde beide handen om de schouders van Gideon, om hem vervolgens indringend aan te kijken. "Ik sta al twee dagen in de rij. Twéé dagen, Gideon. En dat allemaal door een fout van het Ministerie. En net wanneer ik aan de beurt ben, sluit die bitch van een heks het loket. Ik kan niet nog een avond dichtblijven." 
Hij keek weer naar de balie waar de heks ondertussen haar jas aan het aandoen was. De rij achter hem keek geboeid toe, blij met wat afleiding tijdens het lange wachten. LoLa snapte dat Gideon zijn werk moest doen, maar hij zag toch ook wel in hoe oneerlijk dit was? 
"Het is voor haar vijf minuten extra werk, terwijl het voor mij mijn redding kan zijn om dat formulier zo snel mogelijk te laten verwerken", zei hij en hij liet de schouders van Gideon los. "Alsjeblieft, help me?" Smekend keek hij zijn vriend aan en ergens vond hij het wel sexy dat Gideon zich zo autoritair gedroeg. Maar wat er ook zou gebeuren, LoLa zou niet opgeven tot de heks zijn formulier verwerkt had. 
Bring it on...

[Blossom]

Koosnaampjes? Ding in je broek? Wat? WAT?!?! Terwijl Gideon vanuit zijn nek zijn hoofd voelde kleuren en zijn keel ineens gortdroog was, kuchte hij ongemakkelijk.
Was hier niet ook gewoon een protocol voor? Koortsachtig zocht hij zijn kennis door, zoekend naar een passend repliek - dat er niet was. Even blikte hij naar de dame die de rode knop had ingedrukt; die hem nu keurend bekeek en ze zou ongetwijfeld merken dat zijn hoofd nu dezelfde kleur had als die knop. Vanavond nog zou ze de standaardprocedure volgen: het Alarmknop-evaluatieformulier zou vast al in haar tas zitten. Daarop moest ze een korte vragenlijst invullen over hoe tevreden ze was met de afhandeling na het indrukken van het alarm. 
Dus het moest goed gebeuren. Niet op zijn LoLa’s.
Zijn schouders werden beetgepakt. Op een dwingende toon vertelde LoLa dat hij al twee dagen in de rij stond door een fout van het Ministerie. 
Aggossie, arme LoLa. Hij had het Ministerie duidelijk tegen zich, maar dat viel met een beetje stennis niet op te lossen. Gideon gaf een klein en haast onmerkbaar knikje, in de hoop dat LoLa het begrijpen zou en dat hij zich verder koest zou houden. Het was ook helemaal niet de bedoeling dat Gideon bij zijn schouders gepakt zou worden; dergelijk fysiek contact mocht een Schouwer niet toestaan. 
Goed! Dus zo snel mogelijk door naar de orde van de dag! 
Gideon wilde tegen LoLa zeggen dat het erg lullig was, mijnheer, maar bij die hele zin kon hij niets anders denken dan aan dingen in broeken, wat nou niet bepaald een gedachte was voor tijdens zijn werk. De dame van het loket trok inmiddels haar jas aan terwijl LoLa hem emotioneel om hulp vroeg. 
“Ik begrijp het, maar je moet nu echt gaan." Oké, hij had LoLa nu tegen de regels in getutoyeerd. Of dat goed was of slecht, zou Gideon niet weten, maar de rij toehoorders achter hen hadden al opgevangen dat LoLa hem gewoon bij zijn voornaam noemde. Zijn Schouwershouding herpakkend greep hij een van LoLa's polsen vast. "Ik breng je naar buiten en als je niet meewerkt, sla ik je in de handboeien.”
Dat had hij toch maar weer mooi gezegd! En hij meende het! 
Maar niet heus, maar dat hoefde die troela achter het loket niet te weten. Die moest gewoon een vinkje geven voor het correct afhandelen van calamiteiten. Punt uit.