+- Nomaj | Waar de magie nazindert (https://nomaj.nl)
+-- Forum: Toren der Creatievelingen (https://nomaj.nl/forumdisplay.php?fid=4)
+--- Forum: De RPG (https://nomaj.nl/forumdisplay.php?fid=6)
+---- Forum: De Magische Wereld (https://nomaj.nl/forumdisplay.php?fid=7)
+---- Topic: Death by Dinner (/showthread.php?tid=141)
RE: Death by Dinner - Nano - 05/10/2020
Nyx at in te tussentijd dat Valarie aan het praten was gulzig van de zalm. Deze was al bijna op toen ze klaar was met praten. Het leek echter alsof deze niet heel goed viel. Het begon met een misselijk gevoel wat zichzelf omzette in een lichte pijn, wat langzaam verspreidde over zijn lichaam. Het duurde even voordat Nyx het doorhad. Er zat iets in het eten!
Nyx stond direct op vol woedde waardoor zijn stoel een stuk naar achter vloog. "Wat heb je met me gedaan Valarie!" schreeuwde hij, waarna hij zijn toverstok uit zijn mouw trok. "En vooral hoe! Hoe heb je de Onbreekbare Eed weten te omzeilen!"
Langzaam werd de pijn in zijn lichaam erger, en merkte hij dat zijn tenen verdoofd aan begonnen te voelen. Vluchten zou geen zin hebben. Dan zal hij Valarie maar meenemen de dood in, of in ieder geval een poging wagen tot. Gruzielement of niet. Nyx duwde de tafel die de twee scheidde opzij en stormde op Valarie af. Hij greep haar bij haar nek en zag dat Valarie's huid begon te borrelen. Hij duwde de zogenaamde Valarie achterover en ging er direct achteraan.
Langzaam begon hij ook het gevoel in zijn voeten kwijt te raken. Werkte dit spul verlammend? Zou hij zometeen niet meer kunnen lopen?
Hij knielde bij de zogenaamde Valarie neer, legde zijn knie op haar nek en drukte zijn toverstok op haar voorhoofd. "En niet zo zeer onbelangrijk. Wat heb je met Valarie gedaan!"
RE: Death by Dinner - Timsel - 05/10/2020
Nyx werd helemaal wild. Hij sprong op hem af, terwijl hij langzaam zijn eigen gedaante weer aannam. Hij wilde zijn toverstok pakken, maar Nyx’ positie zorgde ervoor dat dat niet lukte. Hij werd platgedrukt, kon bijna geen lucht meer halen… en toen kwam Hinky de huis-elf binnen. Met een lamstraal vuurde hij Nyx de lucht in, over de eettafel, tegen de keukenmuur.
Daarna keek de huis-elf naar zijn meesteres – nu weer in de vorm van Dimitri. De elf hief zijn hand weer op om de nep-meesteres aan te vallen, maar Dimitri was het wezen voor en vuurde een groene straal op hem af, waardoor hij de lucht invloog en stierf.
Hijgend kwam Dimitri overeind. Het gapende gat waar zijn rechteroog zou moeten zitten klopte. Al scheldend legde hij zijn hand erop terwijl hij met zijn andere hand zijn jurk fatsoeneerde. Hij pakte zijn toverstok en transformeerde de jurk in een pak. De hakken van de laarzen die hij droeg verdwenen en hij stond weer gewoon in een mannenuniform.
Hij hinkte naar Nyx toe, die tegen de wand aan stond te creperen. Grijnzend keek Dimitri hem aan.
‘Het gif werkt,’ zei hij schor. ‘Je voelt je benen niet meer hè? Een bekend symptoom ervan.’ Hij glimlachte en pakte Nyx’ toverstok af en gooide hem iets verderop, zodat Nyx er net niet bij kwam.
‘Waar Valarie is?’ fluisterde hij zachtjes. ‘Is dat je grootste zorg op dit moment? Is Nyxiepixie een beetje verliefd?’ Hij lachte. ‘Schattig. Valarie is heel dichtbij. In de kelder. Zometeen zal daar een vuur laaien en haar met huid en haar reduceren tot as, terwijl jij hier op de grond ligt en binnen een kwartier zult sterven. Het zit nu nog in je benen, maar zal zich spoedig verspreiden naar je hart… Dit is een zeldzaam gif, dus ik denk niet dat je het tegengif snel zult vinden.’
Hij glimlachte. ‘Sorry, Nyx. Maar, laten we heel eerlijk zijn – dit zou jij ook met je slachtoffers doen, niet waar? Je gaat me toch niet vertellen dat jij heldhaftig het duel aangegaan zou zijn? Ik in ieder geval niet. Dat win je namelijk. Ik moest je op een andere manier zien te verslaan.’
Hij grijnsde. ‘En als één van jullie het overleeft, zal het heel duidelijk zijn dat de één de ander vermoord heeft en dan moorden jullie zielige Dooddoenerkampjes elkaar uit. Hé, wel blijven luisteren he, ik ben je aan het vertellen wat hier allemaal gebeurt! Mijn meesterzet!’ Hij klapte Nyx hard in het gezicht.
‘Mijn pa en ma werden op gruwelijke wijze vermoord door jullie soort,’ zei Dimitri kil. ‘En waarom? Omdat zij een Dreuzel was.’ Hij haalde zijn neus op. ‘Dit oog? Een Dooddoener.’ Hij wees naar het gapende gat naast zijn neus. ‘Het Ministerie is geen fan van mijn methode. Anders had ik je wel gepakt als Schouwer… maar helaas.’
Hij stond op. ‘Nou, ik ga ervan door. Er zijn meer Dooddoenerleiders die moeten en zullen sterven.’ Hij zwaaide met zijn toverstok en een blauwachtig duivelsvuur verscheen. Nonchalant wipte hij de vlam van zijn stok, waarna deze op de muur terecht kwam.
‘Ik zou rennen als ik jou was… oh, wacht.’
Lachend liep hij de villa uit. De klus was geklaard.
RE: Death by Dinner - Nano - 05/10/2020
Nyx leunde tegen de muur voor zolang dat nog mogelijk was. Hij begon langzaam het gevoel in zijn benen te verliezen. Tot en met zijn schenen voelde hij nog. Alles daaronder niet meer.
Het deed pijn om een van de personen die hij enigszins vertrouwde, hem dit aan te zien doen. Toen Dimitri vertelde over zijn verleden kon Nyx direct de connecties leggen. Daar kende hij Dimitri's achternaam van. Nyx' zijn vader heeft Dimitri's ouders vermoord. En terecht, bleek achteraf.
Nu Dimitri het pand uitwas, kon Nyx nog maar weinig doen om zijn wraak te nemen. Wat hij nu wel belangrijk vond, was het redden van Valarie. Dat hij hier dood zou gaan kon hij nog mee leven. Maar als Valarie hier ook zou blijven, zou de hel losbreken.
Dimitri gaf aan dat Valarie zichzelf recht onder Nyx bevond. Omdat Nyx geen tijd had om een trap te zoeken, viste hij de toverstok die hij voor Valarie gemaakt had uit zijn colbert en richtte deze op de grond tegenover hem. "Defodio" wist hij met moeite uit te brengen, waarna er een flink gat ontstond, recht de kelder in.
Hij sleepte zichzelf naar de rand en zag dat het gelukkig net 3 meter diep was. Dat ging even pijn doen, maar pijn had hij toch al. Hij borg de toverstok die hij voor Valarie gemaakt had weer op, hield de rand vast en liet zichzelf voorzichtig zakken, om daarna los te laten en een kleine twee meter naar beneden te vallen.
Door de vlammen van het duivelsvuur wat zich nu boven hem aan het verspreiden was, kon hij zien wat Dimitri Valarie allemaal aan heeft gedaan. Ze hing daar aan de muur, de messen nog half in haar vlees klevend en een enorme plas bloed eronder. Het leek alsof ze probeerde te schreeuwen maar ze haar lippen niet van elkaar af kreeg.
Nyx trok Valarie's toverstok uit zijn colbert en gaf er met moeite een zwiep aan, waardoor de vloek die haar de mond snoerde opgeheven werd. "Sorry van de rommel." wist hij met pijn uit te brengen. Hij wou er nog een grap achteraan maken, maar langzaam voelde hij zijn volledige benen niet meer. Hij wist dat hij niet lang meer zou hebben.
Moeizaam duwde hij zichzelf voort met zijn handen en armen om richting Valarie te gaan, waarna hij haar nieuwe toverstok op de kettingen richtte en met een rode flits vernietigde.
"Val.. Het spijt me zo dat hij je dit heeft aangedaan. Had ik het maar eerder gezien." zei hij, waarna Nyx Valarie recht aankeek. "We hadden het zo goed kunnen hebben samen, als ik niet blind was geweest."
RE: Death by Dinner - Timsel - 05/10/2020
‘Nyx!’ Hijgend viel Valarie neer. Ze trok met afgrijzen de messen uit zich. Ze had een hoop bloed verloren en ze had zich in tijden niet zo slecht gevoeld. Ze greep Nyx vast. Hij zag er lijkbleek en zwak uit. ‘Wat heeft hij met je gedaan?’ riep ze toen ze hem vasthield. De vlammen bulderden de kelder in.
Ze vloekte. Ze was doodmoe en zo te zien zou Nyx ook niet heel veel meer kunnen. Het was duidelijk dat hij weinig tot geen kracht had in zijn benen. Ze pakte de toverstok die Nyx vasthad, pakte zijn hand en Verschijnselde naar Nyx’ hoofdkwartier. De Dooddoeners die daar stonden keken geschrokken op toen zij helemaal onder het bloed, Nyx ondersteunend het gebouw in hielp. ‘Wat kijk je nou!’ gilde Valarie kwaad. ‘Hij gaat dood!’
Ze bracht hem naar de ruimte waar de Ministeriemedewerker nog steeds vastgebonden zat. Ze was zich op de hoogte van het mes in haar buik en haalde dat er langzaam uit. Ze gilde van de pijn. ‘Nyx, goed luisteren, alsjeblieft, hoor je me?’
De Ministeriemedewerker wilde wat zeggen, maar dat liet Valarie niet gebeuren. ‘Kop dicht!’ Met een hijs van het mes sneed ze een litteken in zijn wang. Daarna zette ze het litteken tussen zijn vingers en hakte er zonder genade drie vanaf. De Ministeriemedewerker krijste van de pijn en Valaries jurk werd nog meer bespat met bloed.
In een waas van bloed, zweet en tranen drukte ze de vingers in Nyx’ hand. ‘Nyx, je moet even goed luisteren. Ik weet niet wat hij je gegeven heeft, maar je moet dit eten. Wees nou niet zo’n haantje als je altijd bent, gewoon luisteren nu! In je mond en kauwen! Vertrouw me!’
Ze veegde zijn colbert af en keek huilend en bloedend toe of Nyx zou doen wat ze hem zei.
RE: Death by Dinner - Nano - 05/10/2020
Toen Valarie aan hem vroeg wat er met hem gebeurt is, antwoorde hij kort met "Gif. Eten.". Heel veel meer lukte hem op dit moment niet.
Valarie pakte zijn hand vast en Verschijnselde naar zijn hoofdkwartier. Iets wat hem een flinke tik gaf. Dus zo voelde het om langzaam dood te gaan. Pijnlijk, volgepompt worden met adrenaline en zelfs beangstigend.
Valarie nam hem mee naar de kelder, waar de ministeriemedewerker nog steeds zat, en hakte drie vingers van zijn hand af. Ze gaf deze aan Nyx en schreeuwde dat hij ze op moest eten. Nyx wist wat ze probeerde. Ze wilde een Gruzielement voor hem maken!
Hij nam de vingers aan en zetten zijn tanden erin. Stukje bij Stukje kloofde hij de botten af. Met moeite kauwende op het vlees. De structuur was enorm te vergelijken met rauw varkensvlees, De smaak daarentegen was anders. Het was enorm zout. Zout van al het zweet van de ministeriemedewerker die zichzelf al enkele weken niet heeft op kunnen frissen. Het bloed smaakte enigszins ijzerig, maar had ook een hele bittere smaak.
Des te meer hij at, des te meer pijn hij kreeg in zijn borst. Dit was het geheime ingrediënt voor het maken van een Gruzielement. Een moord was niet voldoende om je ziel te splitsen. Eerst at je het vlees van het slachtoffer, en dan pas vermoorde je hem.
Nyx liet 2 vingers, of de botten en nagels die er over waren, vallen en begon aan de laatste. Stukje bij stukje rukte hij het vlees met zijn tanden van het bot af, kauwde erop en slikte hij het door, tot ook van die vinger alleen nog bot en nagel over was.
De pijn in zijn borst was niet te houden? Was dit zijn ziel die op springen stond?
Hij graaide te toverstok die hij voor Valarie gemaakt had uit haar handen en richtte deze op de Ministerie Medewerker, waarna er een groene flits uitkwam en het slachtoffer inzakte in zijn stoel.
De pijn die Nyx daarna voelde was niet te beschrijven.
Het voelde alsof duizenden gloeiend-heete naalden door zijn borstkas heen schoten, die van binnen uit zijn lichaam verzuurde. Alsof een baby-draak zijn maag in een vlammenzee veranderde en een Hippogrief zijn hard uitkerfde met zijn snavel. Zijn longen geperforeerd werden door de stekels van een Vuurkrab.
De cruciatus-vloek was er niks bij.
Hij schreeuwde het uit van de pijn. Als dit werkte, was het het allemaal waard, als het gif nu echter sneller was, was het de meest afschuwelijke manier om dood te gaan.
Langzaam voelde hij de pijn naar boven stromen, door zijn slokdarm zijn mond in. Het was gelukt! Zijn ziel was gesplitst. Hij werd echter enorm licht in zijn hoofd en had het gevoel dat hij elk moment flouw kon vallen. Hij liet de toverstok vallen en graaide in zijn binnenzak naar het zakhorloge van zijn vader en duwde deze in Valarie's hand, in de hoop dat ze de hint zou snappen.
Hij opende zijn mond en een helder grijze bal verliet zijn mond. Geen zuivere ziel meer, hij had ook niks anders verwacht. Hij keek naar het licht en verloor langzaam zijn bewustzijn.
RE: Death by Dinner - Timsel - 05/10/2020
De vervloekingen voor een Gruzielement waren heftig. Maar als ze wilde dat haar bondgenoot in leven bleef, moest ze dit doen. Ze mompelde de duistere woorden die ze lange tijd geleden in die kerker had uitgesproken. Ze voelde een enorme energie die zich verplaatste door de lucht heen. Het zakhorloge dat Nyx haar met bevende hand aan had gegeven trilde en sprong op-en-neer op de grond. Een golf van energie vervulde de ruimte en Valarie werd achterover gestoten.
Toen krabbelde ze overeind. Het was gelukt. Nyx’ ademhaling ging van jachtig naar ontspannen. Het was hen gelukt. Ze hadden de wraak van Dimitri Prism overleefd, maar voor welke prijs?
Ergens had ze spijt. Ze had Nyx gered. Ze had hem voor dood achter kunnen laten, Dimitri de schuld kunnen geven en de leiding over kunnen nemen over zijn Dooddoenersgroep. Nu had ze hem alleen maar machtiger gemaakt. Net zo machtig als dat zij was.
Ze vloekte binnensmonds. Werd ze soft? Waarom had ze hem gered? Ze had hem voor de vlammen moeten achterlaten!
Aan de andere kant… was Nyx een heel fijne bondgenoot. Iemand die tegengas gaf. Al moest hij dat niet teveel doen. Al beviel het idee dat ze nu op gelijke voet stonden haar niets.
Maar toch… hij had haar gered. Hij had net zo lief kunnen sterven en dan was zij verbrand, tot ze niets meer dan een hoopje as was geweest. Hij had zich netjes voor haar gekleed… hij had oprecht een leuke avond met haar willen hebben…
‘Nee Valarie, dit gaan we niet doen,’ mompelde ze tegen zichzelf. Gevoelens waren nutteloos. Had ze altijd geleerd en geweten. Het enige wat daaruit kwam was pijn.
En toch kon ze het niet helpen om blij te zijn dat Nyx leefde.
Ze pakte het Gruzielement van Nyx met trillende hand op. Ze stak het met bebloede hand in de zak van haar mantel. Daarna wees ze met de toverstok van Nyx op Nyx’ eigen lichaam. ‘Locomotor motor.’
Het bewusteloze lichaam van Nyx zweefde voor haar uit en ze bracht het naar de eerste de beste slaapkamer. Nadat ze hem had neergelegd doofde ze de kandelaars die aanstonden, keek ze nog even goed of Nyx sliep… en liep toen naar hem toe. Ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd. ‘Rust maar goed uit,’ fluisterde ze in Sisselspraak. Daarna verliet ze het kamertje. Het zakhorloge in haar mantelzak sprong protesterend op-en-neer, maar Valarie nam het alsnog mee.
RE: Death by Dinner - Nano - 05/10/2020
Nyx opende langzaam zijn ogen en keek op de klok. Het was 6 uur 's avonds. De dag na de dag dat hij zou moeten sterven. Hij lag op een bed. Niet het bed wat hij ondertussen gewend was, al was het wel in hetzelfde huis.
Hij herinnerde zich vaag iets van afgelopen nacht. Valarie. Wisseldrank. Dimitri. Dimitri! Nyx voelde aan zijn benen. Ze zaten er nog. Hij stond snel op, wat hij niet had moeten doen, en zakte direct door zijn benen. Rustig trok hij zichzelf overeind en bleef hij staan. Het gevoel in zijn benen was terug!
Hij probeerde de rest wat er was gebeurd te herinneren, echter was het niet volledig helder. Langzaam kwam alles terug. Hij heeft Valarie gered. Dat wist hij nog zeker. Daarna heeft hij 3 vingers opgegeten. En hij heeft een Gruzielement gemaakt.
Valarie heeft hem eindelijk geholpen om een Gruzielement te maken!
Nyx greep naar zijn binnenzak. Zijn zakhorloge was weg. Ze heeft de hint dus begrepen. In zijn andere binnenzak zat de toverstok die hij voor Valarie gemaakt heeft. Zijn eigen toverstok was nergens te bekennen. Deze zal wel vernietigd zijn door het duivelsvuur.
"Lekker bezig Nyx. Je kan beter de nieuwe Olivander worden in plaats van leider van de Neo's" mompelde hij in zichzelf waarna hij rustig de kamer verliet en naar zijn eigen vertrek strompelde, waarbij enkele Neo's die hij op de gangen tegenkwam hem hielpen.
Aangekomen binnen zijn vertrek nam hij plaats achter het bureau waar hij normaliter zat en legde de toverstok die hij voor Valarie gemaakt had midden op de tafel.
Zijn Feniks Draco, die in de hoek van de kamer zat, wist al hoe ver het was en nam een klein sprongetje naar de leuning van de stoel tegenover Nyx, waarna deze zijn vleugel uitklapte en Nyx een veer liet plukken.
Draco nam daarna plaats op de leuning van de Stoel waar Nyx op zat. Zijn vleugels uitklappend als een deken over Nyx's schouders. Zijn meester proberen te beschermen voor wat nog gebeuren zal.
Nyx trok zijn la open en haalde een stuk Vlier die hij altijd als reserve had liggen eruit en legde deze naast de feniksfeer.
Hij hield zijn handen omhoog en begon te mompelen in oud latijn, waarna beide het stuk hout en de veer omhoog kwamen en langzaam om elkaar heen begonnen te draaien.
Plots ging de deur open, met Valarie in de deuropening, waardoor Nyx zijn concentratie verloor en het stuk hout en de veer terug op de tafel vielen.
"Val.." Zei Nyx, waarna hij zichzelf met moeite omhoog drukte zodat hij stond, waardoor Draco een sprongetje maakte en op Nyx' schouder plaats nam. "Wat ben ik blij jou te zien. Hoe gaat het met je?"
RE: Death by Dinner - Timsel - 05/10/2020
Valarie fronste. ‘Met mij gaat het prima hoor,’ zei ze terwijl ze de zaal inliep. ‘Sinds wanneer ben je zo bezorgd om me? Ik kan me prima zelf redden.’ Ze kuchte. Ze keek de Dooddoener achter haar, die de wacht hield, even aan. Deze begreep de hint en liep de zaal uit.
Ze draaide zich weer om naar Nyx. ‘Fijn om te zien dat jij ook weer helemaal de oude bent,’ zei ze rustig terwijl ze naar hem toeliep. Zonder iets te vragen ging ze aan tafel zitten en gooide ze haar benen op de tafel.
Ze keken elkaar in stilte aan. Valarie beet op haar lip. Ze wilde de grotere persoon dan Nyx zijn, maar op welke manier was dat dan? Als ze hem wel bedankte dat hij haar gered had? Of liet dat een zwakte zien? Ze besloot het er gewoon bij te laten.
‘Ik had dus gelijk,’ zei Valarie. ‘Het was Dimitri. Hij en zijn huis-elf namen mijn Villa onverwacht over. Waarschijnlijk volgde hij me naar de Villa. Die is nu volledig afgebrand. Ik heb kunnen redden wat enigszins van waarde was, maar de meeste van mijn spullen had ik toch ergens anders.’ Ze fronste. ‘Kan ik mijn spullen tijdelijk hier bewaren tot ik een nieuwe vaste schuilplaats gevonden heb?’
Ze stond weer op. ‘Ik ga ervan uit dat ik dat mag.’ Ze haalde het oude horloge uit de zak van haar mantel en ging dicht tegenover hem staan. ‘Ik heb iets voor je,’ fluisterde ze. Je wist maar nooit wie er afluisterde. ‘Je bent me niets verschuldigd; jij hebt mij gered, ik red jou, we staan nu quitte.’ Ze pakte zijn hand en opende die, waarbij ze het zakhorloge van hem erin legde. ‘Volgende keer als je in de problemen zit zoek je het zelf maar uit, Heer van het Duister,’ zei ze koeltjes, maar haar hart bonsde bij de aanraking van zijn hand.
Desondanks weigerde ze om weg te kijken. Ze keek hem recht aan en legde haar hand op zijn wang om hem goed te bekijken; hij was nog bleker dan normaal, en in zijn oog was een ader gespat. Een melkachtige kleur was te zien in zijn pupil en die zou alleen maar uitbreiden.
‘Je bent nu ook onsterfelijk,’ zei Valarie zachtjes. ‘Net als ik. We zouden samen mooie dingen kunnen doen.’
RE: Death by Dinner - Nano - 05/10/2020
"Plof al je spullen maar hier neer. Desnoods leef je hier tijdelijk Val. Mi casa es su casa." zei Nyx, waarna hij zichzelf omdraaide zodat hij Valarie recht aan kon kijken.
Toen Valarie zijn hand pakte en zijn zakhorloge in zijn hand plaatste, waarna hij haar hand vastpakte. Toen Valarie haar andere hand op zijn wang plaatste ging zijn hart tekeer. "Eigenlijk.." stamelde hij, "Zou ik willen dat jij hem bewaard. Dan weet ik dat hij in veilige handen is."
Hij liet Valarie's hand los en plaatste zijn zakhorloge terug in haar hand. "En zie het als een soort. Extra bonding.".
Nyx wist niet goed wat hij met deze situatie moest. Hij was geen knuffelaar of liefkozend persoon. Maar iets in Valarie trok heb enorm aan.
Op dat moment zette Draco zichzelf af, waardoor hij naar voren geduwd werd door de kracht van het beest, toch een soort van knuffel initiërend. "Dankjewel.." fluisterde hij in haar oor, waarna hij een zacht kusje op haar wang plaatste en de knuffel al snel weer verbrak door een stap naar achter te zetten. Het was te merken dat hij nooit iemand lief had gehad die hetzelfde in het leven stond als hem.
"Anyways. Gezien beide onze toverstokken verbrand zijn heb ik de vrijheid genomen om een nieuwe toverstok voor je te maken. Je bent al aan 'm gewend, want je hebt heb gebruikt toen we ontsnapte." zei hij, waarna hij wenkte met zijn hand en de toverstok die op tafel lag langzaam omhoog vloog richting Valarie. "Handgemaakt. Speciaal voor jou. Ik hoop dat hij je goed zal bedienen."
Nyx merkte dat hij toch een beetje wankel werd en draaide zichzelf om zodat hij half op de tafel zat. Valarie nog steeds recht aankijkend en haar hand nog steeds vasthoudend. "Dus, Meesteres van het Duister, wat is de volgende stap? Hoe pakken we Dimitri terug?"
RE: Death by Dinner - Timsel - 05/10/2020
De knuffel was behoorlijk ongemakkelijk. Valarie kon zich eigenlijk niet herinneren wanneer ze voor het laatst een knuffel had gekregen. Maar ze vond het ook wel fijn, al trok ze zich meteen terug toen ze voelde dat Nyx dat ook deed.
Ze voelde een rode blos op haar bleke wangen. Ze had het behoorlijk warm gekregen, en ondanks dat een warme knuffel was, was dat niet de reden dat ze het warm had.
Gelukkig sloeg Nyx snel een ander onderwerp aan. De toverstok die ze gebruikt had om haar eigen brandende villa te ontsnappen was van haar. Ze pakte hem aan. ‘Dankjewel,’ zei Valarie. ‘Dat scheelt weer een vermoordde persoon om naar Ollivander te gaan zonder opgepakt te worden.’ Ze lachte; Dooddoenerhumor.
Ze bekeek Nyx’ Gruzielement. Ze voelde zich enigszins schuldig; ze had hem niet het echte Gruzielement gegeven. Ze had hem een kopie van het Gruzielement gegeven; het echte exemplaar lag ergens verstopt in haar eigen kamp.
En toch vertrouwde hij haar. Het raakte haar nog meer dan het feit dat Nyx haar gered had. Waarom kon Valarie niet gewoon toegeven? Hoe deden anderen dat, mensen vertrouwen? Iedere andere vrouw zou Nyx nu zoenen, het bed induiken, en zij? Zij stond bevroren tegenover hem. Misschien was zij nog meer een monster dan ze zelf dacht.
Ze besefte dat Nyx iets had gezegd en dat ze moest antwoorden. ‘We doen niets aan Dimitri,’ besloot Valarie. ‘Zover hij weet, zijn we allebei verbrand in de villa. We moeten onze Dooddoeners de boodschap laten verspreiden dat we dood zijn. Misschien moeten we zelfs een tijdje ondergronds, nog meer dan we nu al doen. Dan hebben we het Ministerie ook weer van ons spoor. Dimitri zegt dat hij niet voor het Ministerie werkt, maar wie weet wordt hij gevolgd omdat hij… nog gestoorder is dan dat wij zijn.’
Ze glimlachte. ‘Maar we doen dit samen, oké?’ zei ze. ‘Samen veroveren we de wereld. We zullen de wereldorde corrigeren.’
Ze kneep in zijn hand. Toen liet ze die abrupt weer los. ‘Ik moet gaan. Ik zie je nog wel.’
Met die woorden Verdwijnselde ze.
- einde -