En even wist ik het niet meer

[Rowace]

‘Geen slangen, al had je die vast graag gehad. Je bent alleen te vaak op reis om zelf huisdieren te hebben, en beesten mogen mij niet zo. Maar je hebt wel een Ukkepulk die een paar weken geleden, toen jij naar Brazilië vertrok voor een fotografieproject, geprobeerd heeft om mijn ogen uit te klauwen. Niet dat Ukkie klauwen heeft – het is praktisch niet meer dan een bolletje pluis met een snavel en pootjes – maar het was een ontzagwekkende poging. Die logeert nu dus bij Trevor.’
Algauw waren ze klaar met het inpakken van haar spullen; veel had ze niet bij zich gehad. Als laatste pakte Blue de twee bosjes bloemen uit de vazen op het nachtkastje. Damien had ze het liefst achter hen aan laten zweven zodat ze hun handen vrij hadden, maar ze zouden een stuk door Dreuzel-Londen moeten lopen om te kunnen zorgen dat Blue met haar moeder kon bellen.
‘Ik hoop dat je nog weet hoe Dreuzelgeld werkt?’ vroeg hij toen ze aanschoven op het postzegelachtige terras van een toeristisch uitziend, Frans restaurantje.
Zijn blik was er in eerste instantie op gevallen omdat het er ondanks het tijdstip niet druk was, zodat ze gewoon vrijuit konden praten zonder dat Dreuzels aan een tafeltje verderop hen aan zouden staren. Maar toen hij de enthousiaste schittering in Blues ogen zag, wist hij zeker dat ze het fantastisch zou vinden. Het deed hem een beetje denken aan toen ze nog klein waren en ze bij elke gang die ze in Zweinstein uitriep dat ze in een sprookje rondliep. Die verwondering was ze nooit kwijtgeraakt in de toverwereld, dus het was fijn om te zien dat ze ook nu nog kon genieten van een sferische omgeving. Het enige verschil met zíjn Blue was dat die allang haar camera had gepakt en zichzelf had voorgesteld aan de eigenaar van het pand om hem te complimenteren met zijn uitmuntende gevoel voor kleur en textuur.
De studente met een sterk Zuid-Londens accent bracht hen de menukaart en wees hen op de soep van de dag: champignonroomsoep met authentiek Franse kruiden waar ze zo geheimzinnig over deed dat Damien vermoedde dat ze bang was om over de Franse klanken te struikelen. Hij bestelde iets te drinken en zei dat ze er even over na zouden denken.
‘Natuurlijk kun je bellen. Daar zijn terrasjes voor. Bovendien is dit niet bepaald een restaurant van de zeventiende schaal. Hm, wat zullen we bestellen? Je houdt niet van champignons, toch? Ze hebben inktvis.’ Hij bestudeerde de kaart en haalde zijn schouders op. ‘Maar ook aardappelpuree met een Provençaalse salade als je het rustig wilt houden.’

[AlessaJess]

“Ehm…” Hazel was even verslagen door de menukaart. Het was ondertussen zo’n normaal gevoel aan het worden dat ze zich waarschijnlijk minder op haar gemak zou voelen als ze een keertje iets normaal zou vinden, maar goed. “Aardappelpuree klinkt geweldig! Dank je.” Ze glimlachte naar hem. Het voelde nog niet helemaal natuurlijk – of in ieder geval nog niet helemaal gemeend – wat haar verbaasde. Ze meende wat ze zei en ze voelde zich echt dankbaar naar Damien. Waarom voelde dit dan zo onoprecht? “Als jij het zou willen bestellen, ga ik even…” Ze hield haar mobieltje omhoog en knikte ernaar. Pas nadat ze hem ontgrendeld had – voor ongeveer de twintigste keer in de afgelopen paar dagen – besefte ze zich hoe vaag het was dat ze op automatische piloot een soort hoofdletter B had ingevuld. Terwijl ze zich niet eens kon herinneren dat het ding van haar was, laat staan dat ze zich kon herinneren dat ze dat als wachtwoord had ingevoerd. Haar hoofd begon toeren te draaien waarvan ze niet zeker wist of haar lichaam er genoeg energie voor aanmaakte om haar hersenen niet vast te laten lopen. Ze merkte dat ze een tijdje roerloos naar haar mobiel had lopen staren – lang genoeg dat ze het wachtwoord nog een keer in moest voeren – en schudde zichzelf uit haar hoofd. Ze klikte haar moeders naam aan – nu ze erover nadacht was het een wonder dat ze überhaupt wist hoe haar mobiel werkte: ze had zo’n ding zonder knoppen nog nooit gezien voor ze wakker was geworden – en hij ging over. Halverwege de derde piep, besloot ze op te staan. Het voelde toch iets te ongemakkelijk om hier zo zittend te bellen.
Bij haar moeders zachte stem gleed er gelijk een soort warme deken over haar schouders. Ze liep iets verder de straat in en liep wat rondjes terwijl haar moeder haar wat kalmeerde. Toen Hazel haar vertelde dat ze alles zo ongelofelijk veel vond, stelde zij ook al voor om terug naar huis te komen. Het begon zo’n beetje als een teken te voelen dat de twee mensen die haar blijkbaar het beste kenden allebei wilden dat ze naar huis ging. Maar wat moest ze dan? Naar foto’s kijken van vroeger en vragen stellen aan haar moeder die haar toch geen antwoorden kon geven? Volledig de tovenaarskant in haar laten verwateren tot ze hopelijk haar geheugen ooit weer terug zou krijgen? Ze zou de hele middelbare school opnieuw moeten doen voor ze een baan als dreuzel zou kunnen krijgen en tegen die tijd hoopte ze toch echt wel dat ze gewoon haar echte leven weer op kon pakken. En ze had überhaupt geen zin om weer terug naar school te moeten gaan. De basisschool had nou niet haar meest blijde herinneringen en ze vroeg zich ten zeerste af of Zweinstein beter was geweest – daar zou ze Damien eens naar moeten vragen.
Dus ze zei nee tegen haar moeder. En ja tegen haar voorstel om binnenkort langs te komen. En al gauw dwong ze zichzelf om op te hangen zodat ze haar gezelschap niet te lang zou laten wachten. “Ik hou van je mam.” Ze hoorde haar moeder slikken aan de andere kant van de lijn. “Ik ook aapje. Ik ook.” Ze voelde een traan over haar wang glijden en hing snel op. Ze staarde nog even naar haar mobiel terwijl er meer tranen volgden, voor ze ze verwoed wegveegde en terug liep naar het restaurantje. Daar aangekomen nam ze even om naar de jongen te kijken die vriendelijk met de serveerster omging terwijl zij hun mokken drinken neerzette. Waarom hij? vroeg ze zich onwillekeurig af. Waarom was hij haar beste vriend geworden? Hij zag er aardig genoeg uit en bij merlijnsbaard leek hij gelukkig een beetje excentriek, maar waarom hij?
Ze schoof haar stoel naar achteren en ging met een lach weer zitten. Wat het antwoord ook was, zo’n beladen vraag wilde ze nu niet stellen. En misschien was het überhaupt wel slimmer om af te wachten en zelf het antwoord uit te vinden. Wie weet?
“Helemaal klaar. Oké, volgende vraag…” Ze keek even het terras rond en vond toen het antwoord voor haar neus. “Wat is mijn favoriete drinken nu? En hou ik eigenlijk nog steeds wel van chocomelk?” Ze wiebelde haar wenkbrauwen een beetje op en neer met een glimlach, voordat ze een slok nam van het heerlijk geurende goedje.

[Rowace]

Damien deed zijn best om niet naar Blue – Hazel – te kijken terwijl ze een eindje verderop ijsberend telefoneerde met haar moeder. Ze was niet voor niets opgestaan; ze wilde het gesprek duidelijk in haar eentje voeren. Hij vroeg zich af wat ze haar moeder zou vertellen. Zou ze niet toch nog van gedachten veranderen?
Gelukkig kwam de serveerster algauw terug met hun drinken, dat ze voor hem neerzette: een karamelijskoffie voor Blue en een iets neutralere thee voor hem. In een poging zichzelf verder af te leiden, probeerde hij de melk door de thee te roeren zoals hij Elli weleens had zien doen: zonder staf, met slechts één vinger die het lepeltje dirigeerde. Hij slaagde er niet in; de thee bleef onaangeroerd staan. Maar Elli had dan ook jaren in het buitenland rondgehangen om les te krijgen in toverstafloze magie. Hij zou voorlopig nog gewoon zelf moeten roeren.
Blijkbaar was hij zo opgegaan in de oefening, dat hij amper had gemerkt dat Blue weer aan hun tafeltje was verschenen. Ze glimlachte breed, maar de lach bereikte haar ogen niet, die een tikje rood waren. Er stonden kleine rode vlekken op haar wangen – ze had gehuild. Damien vroeg zich af of hij er iets van moest zeggen, maar besloot het maar te laten. Ze zou zich er vast opgelaten over voelen en ze deed duidelijk haar best om zich groot te houden en te doen alsof er niets aan de hand was.
‘Jazeker,’ ging hij mee in het vrolijke toneelstukje dat hun nieuwe gesprek was. ‘Je hebt je zelfgemaakte choco afgelopen jaar zelfs vervolmaakt. Al moet ik je meteen teleurstellen: je wilde het topgeheime recept absoluut niet met me delen, dus je zult hem waarschijnlijk opnieuw moeten uitvinden. Voor nu heb ik karamelijskoffie voor je besteld. Dat past niet echt bij aardappelpuree, maar volgens mij heb je dat nooit echt een probleem gevonden.’
Het leek een eeuwigheid te duren voor hun eten eindelijk arriveerde. Hij had gedacht dat het goed zou voelen om even stil te zitten, om alles niet te veel te overhaasten. Maar nu werd hij overspoeld door een gevoel van rusteloosheid. Hij wilde weten wat er zou gebeuren als ze het appartement zou zien. Was er niet een kans dat ze zich alles zou herinneren als ze haar thuis weer zou zien, met al haar spullen en herinneringen? Een paar foto’s waren duidelijk niet genoeg, maar een heel appartement vol moest toch íéts teweeg brengen? Het liefst sprong hij op om haar mee naar huis te sleuren, maar hij dwong zichzelf om rustig te blijven – ze bleven zelfs nog even zitten nadat hij had afgerekend.
‘Zo,’ zei hij uiteindelijk, toen hij het niet meer uithield. ‘Durf je het aan om richting huis te gaan, denk je?’

[AlessaJess]

Het eten voelde als een gebalanceerd toneelstukje tussen twee vreemden die op een podium waren gegooid en moesten doen alsof ze elkaar kenden. Vooral de “ja, en…” regel voelde als een soort constante. Bijna de helft van de keren dat Damien haar vertelde dat ze iets echt leuk vond, moest ze zich heel hard inhouden om niet beide wenkbrauwen omhoog te gooien en hem voor gek te verklaren. Vaak ook omdat bij de meeste van de dingen die hij zei, ze geen idee had wat hij nou eigenlijk bedoelde, wat het allemaal een tikkeltje lastig maakte. Niet voor de eerste keer die dag vroeg ze zich af hoe Damien en zij überhaupt vrienden waren geworden. Het voelde allemaal zo…geforceerd. En duidelijk had Damien het niet naar zijn zin. Hij zat vanaf voor dat het eten kwam al te springen om weer weg te kunnen gaan. Zijn blik schoot steeds alle kanten op en hoewel hij nog wel gewoon glimlachte, voelde het erg gehaast en gespeeld. Hij had het duidelijk gehad met zijn geduld voor ‘het geheugenloze meisje’ dat hij de hele dag mee had gesleept.
Toen hij eindelijk zijn mond opentrok om te vragen of ze alsjeblieft snel naar huis konden, hield ze het zelf ook bijna niet meer. “Ja sure. Laten we gaan.” Ze gaf hem haar warmste glimlach om hem te laten weten dat ze het snapte. De arme jongen had er ook niet om gevraagd om de rest van de dag met haar opgescheept te zitten. Hij was alleen even op bezoek gekomen, tot ze hem had gevraagd of hij alsjeblieft mee wilde gaan naar haar gesprek met de heelkundigen, waarna hij haar gelijk mee had gekregen. Als een soort puppy die je gevolgd is uit de kennel, maar je nooit echt had willen adopteren. Hij had vast genoeg plannen gemaakt voor vandaag die hij nu al had moeten missen of moeten verschuiven.
En toch streek het haar een beetje tegen de haren in. Niet genoeg dat ze er echt geïrriteerd van werd, maar ze voelde toch een steek in haar maag. Als je ooit een keer volledig op je vrienden moet kunnen bouwen, is dit het toch? Was ze dan echt zo'n moeite?
Ze haalde haar pasje uit haar telefoon om te betalen en had haar pincode ingevoerd voor ze er überhaupt erg in had. Ze staarde een halve seconde naar het pinapparaat en het meisje dat hem vasthield terwijl ze zich probeerde te herinneren wat ze nou had ingevoerd. Maar ze had geen idee. Haar vingers leken een heel eigen leven te leidden dan hetgeen waar zij deel van uitmaakte. De heelkundige had haar gewaarschuwd dat dit soort automatische dingen nog in haar hoofd zouden kunnen zitten, maar hij had je handtekening zetten als voorbeeld gegeven. Als ze zou hebben gehonkbald, zou het wegslaan van een bal er blijkbaar onder hebben gevallen – maar dan waarschijnlijk alleen als ze verrast zou zijn geweest… Maar… als… dan… mocht het zo zijn dat…wellicht… In alle eerlijkheid had hij er een beetje een rotzooitje van gemaakt. Hij had haar niet eens antwoord kunnen geven op Damiens vraag of ze nog wel viool zou kunnen spelen – hoe raak je zo verrast dat je automatisch een viool gaat spelen? Ze deelde dit bijna met hem, maar Damien leek zo snel mogelijk weg te willen gaan, dus ze liet het maar zitten.

[Rowace]

Hazel leek zich al even ongemakkelijk te voelen als hij. Hoe kon het toch dat ze allebei zo hun best deden om er wat van te maken en dat ze daar toch zo vreselijk in faalden? Damien hoopte ergens dat Hazel hetzelfde gevoel had als hij; dan zou ze begrijpen dat hij niet expres zo ongedurig deed. Het gebeurde gewoon.
Toen de serveerster met het zware accent terugkwam, betaalde Hazel. Ze leek er geen seconde over na hoeven te denken waar haar pinpas was, of welke code ze moest invullen, maar toen ze vervolgens haar blik weer op Damien richtte, keek ze nog precies hetzelfde als eerder – zonder enige herkenning van hun jarenlange vriendschap. De Heler had uitgelegd dat er bepaalde handelingen nog in haar spiergeheugen waren opgeslagen: dingen die ze zo vaak deed dat ze er niet langer bij na hoefde te denken, omdat haar vingers zelf ‘wisten’ wat ze moesten doen. Dat klonk best logisch, maar dat maakte het niet minder frustrerend om te zien.
Toch glimlachte Damien bemoedigend naar Hazel, vastbesloten om het gevecht te winnen van hun ongemak. Hij stond op en bood zijn elleboog aan haar aan, alsof ze in een kostuumdrama speelden. Toen ze net op Zweinstein zaten, had Blue het heerlijk gevonden om toneelstukjes te spelen. Inmiddels waren ze daar een beetje uit gegroeid, maar hopelijk zou ze het nu kunnen waarderen.
‘Onze reis brengt ons nu naar de Londense ondergrondse,’ kondigde hij aan met zijn beste kostuumdrama-accent – waarvan zijn Blue waarschijnlijk zou hebben opgemerkt dat dat niet bepaald ver van zijn eigen stem af lag, hem daarmee diep beledigend. Op gewone toon vervolgde hij: ‘Als het goed is, is er hier in de buurt een station; dan hoeven we niet helemaal naar huis te lopen. Het is minstens vier jaar geleden dat ik met de metro geweest ben, dus ik ben benieuwd of ik nog weet hoe het werkt.’
Ze staken de straat over en Damien speurde het voetpad af, op zoek naar de rood-blauwe borden die hij op hun weg naar het restaurant had gezien. Algauw hadden ze de ingang gevonden. Nadat ze de trap waren afgedaald, werd hun weg versperd door een rij van elektrische poortjes. Een eindje verderop stond een automaat waar je kaartjes kon kopen om door die poortjes te kunnen. Ernaast hing een plattegrond van de binnenstad.
De gang was bloedheet en er liep een constante stroom toeristen en kantoorlui. Achter hen begon zich al een rij te vormen van mensen die ook tickets wilde kopen. Damien negeerde hen en bestudeerde de kaart.
‘We zijn nu… hier,’ wees hij. ‘En we moeten naar Soho. Volgens mij is dit het station dat we moeten hebben. Kun je dat invoeren in die automaat?’

[AlessaJess]

Hazel pakte haar bosjes bloemen op van de tafel en draaide zich om naar Damien die prompt zijn arm naar haar uitstak. Ze was heel even uit het veld geslagen. Dit was… exact haar favoriete scene allertijden. De galantheid van iemand die bij je in de buurt wilde zijn, je aan wilde raken en wilde ondersteunen. Het contact. Het symboliseerde alles dat ze zich altijd voor had gesteld als het einde van haar eerste perfecte date. Wist hij dat? Had hij dit ooit spontaan voor haar gedaan? Was het zoals in al de beste films? Of had ze het hem ooit verteld en dacht hij nu dat hij hiermee een wit voetje kon halen?
Nee. Kop dicht. Goed.
Mensen. Zijn. Goed.
Shit.
Ze haatte dat ze blijkbaar zo diep terug was gezonken. Had ze dan echt zo weinig controle over zichzelf? Eigenlijk was het super lief dat hij hoopte dat het haar op d’r gemak zou stellen. Hoe hij er ook over te weten was gekomen.
Ze keek hem onderzoekend aan. Zijn glimlach leek op degene die hij in de meeste foto’s had gedragen, maar het miste wat van de lachrimpels naast zijn ogen. Toch nam ze zijn arm met beide handen aan en glimlachte ze terug, de bloemen een beetje onhandig richting hun gezichten stekend. Wat in ieder geval weer zorgde voor een heerlijke geur! Zie! Zoveel controle had ze dan wel weer.
Zijn belachelijke stem – die gek genoeg niet eens zo veel afweek van zijn normale stem, alleen dan wat excentrieker en overdrevener – deed haar lachen. Het maakte de zoektocht naar een metrostation in ieder geval een stuk leuker dan het eten was geweest.  
De roltrap was een beetje onhandig en ze onthaakte haar arm van de zijne. De ticketautomaten hadden hele rijen ervoor staan, wat op zich vrij logisch was op dit tijdstip in LONDEN. Ze knikte richting Damien terwijl ze zich probeerde voor te stellen hoe ze de afgelopen zoveel jaar waarschijnlijk elke dag met de metro naar huis was gekomen – tot ze besefte dat Damien net had gezegd dat hij al vier jaar niet meer met de metro was geweest.
Dat moest even bezinken. Hoe was dat überhaupt mogelijk? Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan. “Huh, vier jaar hè?” Ze tikte de gegevens in op het apparaat en hield haar andere hand op. “Heb jij wat ponden voor de kaartjes? Geen zorgen,” voegde ze er half afgeleid aan toe. “Ik betaal het je zo snel mogelijk terug. Maar zijn wij echt nooit samen met de metro gegaan? Ik bedoel. De metro was het meest geweldige ding van onze trip naar Londen. Van mijn moeder en mij bedoel ik. Natuurlijk. In ieder geval, je kan een hele dag naar binnen en naar buiten springen en overal komen! Waarom… Is…” ze beet op haar lip. “Is dat niet meer iets wat ik… andere ik…  leuk vind?”

[Rowace]

‘Je moet niet alles wat ik zeg zo letterlijk nemen,’ adviseerde Damien Blue met een ongemakkelijke grijns. Het was zijn eigen schuld; ze kende hem immers niet meer goed genoeg om te weten wanneer hij een grapje maakte. Hoe moest zij dan inschatten wat hij wel en niet meende, terwijl hij haar mondjesmaat informatie over haar ‘andere ik’ voerde? ‘Ik bedoelde dat ik niet in mijn eentje meer met de metro ben geweest sinds ik kan Verschijnselen – weet je wat dat is? Dreuzels noemen het teletransporteren, volgens mij. Hoe dan ook, jij regelt… je andere ik regelde de kaartjes altijd als we met de ondergrondse gingen. En je hebt me minstens drie keer op zo’n Hop-on-hop-off gesleurd, dit jaar nog. Je was echt de eeuwige toerist, ook al woonde je al jaren in Londen. Maar jij kende daardoor ook altijd de meest bizarre, gave plekken die niemand anders ooit vindt. Waarvoor je moet verdwalen om ze te vinden, zeg maar.’
Hij had er eens een liedje over proberen te schrijven, maar dat was een mislukking geworden die nooit verder was gekomen dan de eerste gênante, slecht rijmende krabbels in een notitieboekje. Inmiddels had de automaat Damiens munten ingeslikt en twee kaartjes uitgespuwd. Hij vroeg zich af of hij moest bekennen dat hij zich nog altijd niet helemaal op zijn plek voelde in Dreuzel-Londen en dat hij altijd een onbewuste angst had dat Dreuzels door zouden hebben dat iets niet aan hem klopte, zoals dieren de duistere magie in zijn litteken konden voelen en niets van hem moesten hebben. En dat hij zich een stuk veiliger voelde met haar naast zich, omdat zij als een vis in het water was in beide werelden. Maar misschien zou ze dat ervaren als een extra druk op haar schouders, of vond ze het ongelooflijk corny. Dus hij hield zijn mond en kauwde op de binnenkant van zijn wang, terwijl hij besefte dat hij nog nooit eerder had ingezeten over de vraag of Blue Hathaway hem corny zou vinden.
Het was stikheet in de metro en zoals te verwachten viel om deze tijd, waren er alleen nog staanplaatsen over. De rammelende kaartjes leken door een dikke muur van warme, plakkerige lucht te rijden. Het was alsof Damien kon proeven dat de zuurstof al door alle andere passagiers was in- en uitgeademd. Een zwaarbepakte backpacker wrong zich tussen de mensen door en zwiepte daarbij zijn rugzak vol in Damiens maag.
Damien leunde wat voorover om wat tegen Blue te zeggen, zonder dat hij daarbij het geraas van de wagons hoefde te overstemmen. ‘Echt, er zijn zo veel dingen in Londen geweldiger dan dít. Of ben ik dan weer een snob?’
Theatraal snoof hij de frisse buitenlucht op toen ze eindelijk uit waren gestapt. ‘Er zijn veel nadelen aan Verschijnselen, maar het stinkt tenminste niet naar oude voeten.’
Het was nog maar drie straten naar hun appartement. Toen nog maar twee. Toen nog maar één.
Damien kon de spanning in zijn buik voelen stijgen met elke stap die hij zette, ook al maakte hij zichzelf wijs dat het door die rugtas van de backpacker kwam. Zou ze het gebouw herkennen? Het irritante pingeltje van de lift? De gang, hun voordeur, de keuken, badkamer… De woonkamer, haar slaapkamer? Hij kon er ergens nog steeds niet bij dat dat niet zou zijn, maar aan de andere kant probeerde hij zijn hoop de kop in te drukken. Hij mocht niet te veel van haar verwachten, was dat niet wat Trevor en zijn vrienden hem op het hart hadden gedrukt? Verwachtingen zouden haar afschrikken.
‘Nou, hier zijn we dan,’ zei hij en hij stond stil voor hun appartement. Hij viste de sleutels uit zijn zak en gooide ze in een boogje naar Blue toe. ‘Aan jou de eer. Op jouw tempo, en zo.’

[AlessaJess]

Er zaten tientallen mensen in de metro. Een jongen met een gitaarcase over zijn benen gelegd, die er met zijn vingers op liep te trommelen. Een oudere man in pak en hoed die vrij asociaal een pijp aan het roken was, maar er wel erg blij uitzag zo met zijn krantje. Een vrouw met een baby in de kinderwagen, een kind in de ene hand en een telefoon in de ander waar door ze de andere kant vertelde dat ze inderdaad eerder had willen komen, maar dat Jimmy nou eenmaal midden in de zaak een ongelukje had gehad. Allemaal personen met verhalen. Levens. Het gaf haar het idee dat ze deel uitmaakte van een groter universum, waarin iedereen de hoofdpersoon was van zijn eigen leven en het enige wat van haar verwacht werd was dat ze gewoon bestond. Ze mocht het drama van haar eigen leven even dichtklappen en alleen bestaan als bijpersonage in het boek van iemand anders.
Ze draaide haar hoofd naar Damien op het moment dat hij recht in zijn maag werd geslagen door een veel te grote rugzak gedragen door een veel te kleine man.
“Oh god Damien, gaat het?”
Hij boog zich wat voorover naar haar en vroeg met een hint humor in zijn stem of hij een snob was als hij dit toch niet helemaal je van het vond. Ze voelde haar mondhoeken onwillekeurig omhoog trekken. “Oh ja, je bent een verschrikkelijk mens. Niks beters dan een verfrissende stomp in je maag.” Ze hoopte maar dat hij het sarcasme hoorde. Anders zou het een vrij ongemakkelijke rest van de reis gaan worden.
 
Toen ze eenmaal voor hun appartement stonden, begon Hazel het gekriebel in haar buik te voelen. Ze herkende het niet. Nóg niet. Maar ze had hier blijkbaar al jaren gewoond, ze had haar eigen huisje – appartementje – ingericht. Haar huid tintelde alsof iemand haar onder stroom had gezet. Ze trok haar blik van de deur weg en keek in het gezicht Damien, waar haar blik weer getrokken werd door het litteken dat prominent over een groot gedeelte rond zijn oog was gekerfd. Hoewel dat er allesbehalve geruststellend uitzag, kreeg ze het gevoel dat hij haar wel zo aan probeerde te kijken. Tot het moment dat hij haar die sleutel toewierp en ze opeens alle macht in handen had. Het gaf haar een vreemd pijnlijk gevoel hoe makkelijk hij leek te doen over dat dit op haar tempo moest, alsof hij het niet serieus nam. Maar op zich zou dat ook zijn gevoel voor humor kunnen zijn. Of haar nervositeit waardoor ze het verkeerd opvatte.
Ze stak de sleutel resoluut in het slot en gooide de deur open, wat niet helemaal goed werkte met trillende handen, maar ze hoopte maar dat Damien dat niet had gezien. In de gang hoorde ze een klok slaan en zag ze de deur naar wat leek op de woonkamer al openstaan en ze liep er recht op af. Het appartement voor haar was een chaos.
Haar blik werd gelijk getrokken naar de achterkant van de kamer waar de grootste, mooiste vleugel stond die ze ooit had gezien, maar waar allerlei bladmuziek overheen gestrooid lag. De bank en stoelen die naast de vleugel stonden, lagen vol met kussentjes en dekentjes en het tafeltje dat erbij stond, lag onder de kranten en tijdschriften, met op een van die stapels een nog halfgevulde thee- of koffiemok. Ze hoopte dat het thee of koffie was, maar door de melkerigbruine substantie van de vloeistof wist ze het niet zeker. Boven de koekoeksklok vlogen allerlei kleine, zacht tjirpende blauwe vogeltjes die om de beurt weer de koekoeksklok indoken terwijl ze ernaar staarde. In de hele kamer hingen lichtbolletjes die verder nergens aan vast leken te zitten en ze kon nergens een knop vinden om ze aan te zetten. Magie waarschijnlijk. Ze volgde de bolletjes richting de keuken, waar het aanrecht om alle apparaten heen vol stond met lege, vieze mokken en een paar op elkaar gestapelde borden.
Ze had zoveel hoop gehad dat ze eindelijk wat netter was geworden.

[Rowace]

Damien scharrelde achter Blue aan het appartement in. Gelukkig bleek haar tempo hoog te liggen, want hij dacht niet dat hij de spanning had uitgehouden als ze eerst heel lang op de stoep had staan dralen en filosoferen.
Geen verwachtingen, waarschuwde hij zichzelf en hij streek zijn gezicht weer glad, in een zo neutraal mogelijke uitdrukking.
Met ogenschijnlijk vastberaden stappen betrad Blue de woonkamer. Ze liet haar blik over de chaos glijden die Damien die ochtend had achtergelaten. Als hij had geweten dat hij haar vandaag al mee naar huis zou krijgen, had hij wel een poging gedaan om op te ruimen, maar zijn hoofd had totaal niet bij schoonmaken gestaan de afgelopen dagen. Hopelijk zou ze het vertrek eerder beschrijven als gezellig dan als een bende. Blue was akelig stil. Ze was niet vaak sprakeloos; dat gebeurde eigenlijk alleen als ze diep in een adembenemend mooi stukje natuur waren en ze probeerde om een schichtig Fabeldier op de foto te krijgen. Damien had zo het vermoeden dat dit een ander soort stilte was.
‘Nou, dit is dus de woonkamer. Die bank kunnen we nu eindelijk vervangen, want jij wilde hem met alle geweld hebben, maar nu zul je vast tot inkeer zijn gekomen en zien dat het een spuuglelijk ding is.’ Hij had zich voorgenomen om niets te zeggen, maar hij kon er niet goed tegen dat ze niets zei. Hij wilde weten wat ze dacht. Wat ging er in haar om? Opeens snapte hij waarom Trevor communicatie met niet-Legilimensen maar niets vond. Geef me iets om aan vast te houden, alsjeblieft.
De keuken was een even grote troep als de woonkamer, maar hier was het ook nog eens vies. Damien schaamde zich kapot. Hij was niet de meest nette persoon ooit – in de minimalistische leegte van Trevors appartement zou hij niet kunnen leven – maar zijn chaos was wel altijd schóón. Vlug gaf hij een zwiep met zijn staf om de afwas in actie te laten springen. Een koffiemok kwam aangevlogen uit de woonkamer. Was hij echt zo slordig geweest dat hij al dagen geen afwas had gedaan? Wat moest Blue wel niet van hem denken?
‘Normaal is het niet zo, hoor,’ zei hij snel, en het voelde opnieuw alsof hij zijn mond voorbij praatte. ‘Ik bedoel, we zijn… Het is niet… Normaal is het hier wel schoon, zeg maar. Ik had de afgelopen dagen nogal veel aan m’n hoofd…’ Hij kuchtte ongemakkelijk en wenste dat hij niets had gezegd. ‘In ieder geval,’ ging hij verder, in een poging het onderwerp te veranderen, ‘wat denk je ervan?’
Herinner je je al iets? Hij beet op zijn tong zodat die vraag niet over zijn lippen zou komen.
‘Ik kan je een rondleiding geven, als je wilt?’ Als dat nodig is.

[AlessaJess]

We kunnen die bank nu vervangen. Ze voelde al haar nekharen overeind gaan staan bij de implicaties van die zin. Tuurlijk was het een grap. Dat moest wel. Maar waarom moest hij nou continu grappen maken over hoe ze nu was? Hoe zag hij niet in dat dat pijn deed? Waarom moest hij continu zo pushen?
Ze voelde Damiens ogen in haar rug branden terwijl ze alles bekeek. Hij wilde een mening. Hij wilde herkenning. Maar er was niks. Gewoon een diep gat gevuld met een donkere berg van teleurstelling. En wat moest ze hem dan geven? Ze opende haar mond om iets te zeggen, om hem toch iets te geven, maar er kwam niks uit.
Hij drukte haar op het hart dat het normaliter in ieder geval schoon was. Dat was… een voordeel? Ze knikte, maar bleef naar de keuken staren. De spanning tussen hen knetterde door de lucht en haar maag gaf een flinke ruk. Wat moest ze doen? Wat kon ze doen? Ze had niet gedacht dat ze zich ooit nog zo alleen kon voelen, maar hier stond ze dan. In een leven dat niet van haar was met een jongen die niks van haar was. Behalve haar beste vriend natuurlijk. Haar maag trok zich samen. Wat een kutzooi.
Damien stelde een rondleiding voor, maar instinctief schudde ze haar hoofd.
“Ik… wil gewoon even alleen zijn denk ik.”
Alles in haar schreeuwde dat ze het verkeerd deed, dat ze betere keuzes moest maken, dat ze hem pijn deed. Maar dat schreeuwde haar hoofd haar al toe sinds het moment dat ze hem leerde kennen. En nu kon ze er gewoon niks mee.
Ze liep terug naar de gang en bleef vertwijfeld voor de dichte deuren staan. Ze opende de eerste deur die ze zag in de hoop dat het haar kamer was. Ze wilde niet Damiens teleurgestelde gezicht zien wanneer hij doorkreeg dat dit totaal niet had geholpen met ook maar iets in haar geheugen. Maar die kamer had een keyboard erin staan en er hingen kleren over een stoel heen bij een bureau. Duidelijk mannenkleding. Hazel voelde haar gezicht warm worden en ze mompelde een kleine “Sorry,” naar Damien.
Het moment dat ze haar eigen kamer binnenliep voelde ze de stalen grip om haar hart iets losser worden. De eerste kast die ze zag, stond vol met platen die ze herkende. Er hingen overal foto’s en camera’s aan de muur, er lagen heerlijke wollen dekentjes over de kleine bank die ze er had staan en het bureau dat onder haar torenhoge tweepersoonsbed was geplaatst stond vol met planten en interessante snuisterijen. De turquoise gordijnen die van plafond tot vloer hingen brachten een huiselijk gevoel met zich mee en de tranen die Hazel op had voelen komen van pure stress en paniek werden iets verder weggeduwd.
Dit was het dan. Dit was dus haar leven. Dit was dus haar huis.
Toen de deur achter zich dichtsloeg, barstten de tranen wel los.

EINDE